ز

کار هر شب من است
رخسار خواب آلود این شب خسته
گاهی
مرا از بیداری بادهای نابلد می ترساند
می روم کنار همین کوچه های قدیمی
ممکن چند نیامدن به من چه را
 قدم بزنم
همسرم خواب است
دخترانم دریاها شهر آدمیان
دارم قدم می زنم
 دارم داشته های بی پایان شاعری
شبیه پروانه و تیغ زار بی باران را می شمرم
هفت آسمان کامل
از کلماتی که ملائک برایم آورده اند
 چراغی شکسته و
چند سینه سرشار گریه و مگوهای پرده پوش
و پرنده ای پاییزی
بالای بام خانه ی پدر
که می دانم
 دیگر نه پرنده ای مانده نه خانه ای نه پدر
تا همین جا کافی ست
برگرد برو بخواب
تمام میراث تو
همین چند ترانه ی ساده ی سحری ست
 شب و چراغ و ستاره هم می دانند
 کلمات روشن دریا را
 چگونه زیر یکی پیاله ی شکسته پنهان کنند
فکر کردی تنها خودت شاعری ؟